الگوي عامل هوشمند

پوكر آنلاين

    عامل هوشمند سيستمي است كه محيط خود را درك كرده و اقداماتي را انجام مي دهد كه شانس موفقيت آن را به حداكثر مي رساند. ساده ترين عوامل هوشمند برنامه هايي هستند كه مشكلات خاص را حل مي كنند. عوامل پيچيده تر شامل انسان ها و سازمان هاي انساني (مانند بنگاه ها) هستند. اين پارادايم به محققان اين امكان را مي دهد تا با پرسيدن اينكه كدام عامل در به حداكثر رساندن "تابع هدف" معين بهترين روش را دارد ، مستقيماً روشهاي مختلف را با يكديگر مقايسه يا حتي تركيب كند. عاملي كه يك مسئله خاص را حل مي كند مي تواند از هر رويكردي كه م worksثر باشد استفاده كند - بعضي عوامل نمادين و منطقي هستند ، برخي ديگر شبكه هاي عصبي مصنوعي زير نمادي هستند و برخي ديگر ممكن است از رويكردهاي جديد استفاده كنند.

اين الگو همچنين به محققان زبان مشتركي براي برقراري ارتباط با زمينه هاي ديگر - مانند تئوري تصميم گيري و اقتصاد - مي دهد كه از مفاهيم عوامل انتزاعي نيز استفاده مي كنند. ايجاد يك نماينده كامل نيازمند محققان براي حل مشكلات واقع گرايانه ادغام است. به عنوان مثال ، از آنجا كه سيستم هاي حسي اطلاعات نامطمئن در مورد محيط را مي دهند ، سيستم هاي برنامه ريزي بايد بتوانند در صورت عدم اطمينان عمل كنند. الگوي عامل هوشمند در طي دهه 1990 مورد اقبال عمومي قرار گرفت.

معماري عامل و معماري شناختي
    محققان سيستم هايي را براي ساخت سيستم هاي هوشمند از تعامل عوامل هوشمند در يك سيستم چند عاملي طراحي كرده اند.  يك سيستم كنترل سلسله مراتبي پلي را بين هوش مصنوعي زير نمادين در پايين ترين سطح ، واكنش پذير و هوش مصنوعي نمادين سنتي در بالاترين سطح خود فراهم مي كند ، جايي كه محدوديت هاي زمان آرام برنامه ريزي و مدل سازي جهاني را مجاز مي كند.  برخي از معماري هاي شناختي براي حل يك مشكل محدود ساخته شده اند. موارد ديگر ، مانند Soar ، براي تقليد از شناخت انسان و ارائه بينش در مورد هوش عمومي طراحي شده اند. پسوندهاي مدرن Soar سيستم هاي هوشمند تركيبي هستند كه شامل هر دو م symbolلفه نمادين و زير نماد هستند.