مونيسم موقعيتي است كه ذهن و بدن از نظر فيزيولوژيكي و هستي شناختي از موجودات متمايز نيستند. اين ديدگاه اولين بار در قرن پنجم قبل از ميلاد توسط پارمنيدس در فلسفه غربي مطرح شد و بعداً توسط منطق گراي قرن هفدهم باروك اسپينوزا مورد حمايت قرار گرفت. طبق نظريه جنبه دوگانه اسپينوزا ، ذهن و بدن دو جنبه از يك واقعيت زيربنايي هستند كه وي به گونه هاي مختلف آنها را "طبيعت" يا "خدا" توصيف كرد.
فيزيكدانان استدلال مي كنند كه فقط موجوداتي كه نظريه فيزيكي آنها را فرض مي كند وجود دارند و در نهايت با ادامه تكامل نظريه فيزيكي ، ذهن با توجه به اين موجودات توضيح داده مي شود.
ايده آليست ها معتقدند ذهن همان چيزي است كه وجود دارد و دنياي خارجي يا خود ذهني است ، يا توهم ايجاد شده توسط ذهن است.
مونيست هاي خنثي به اين موقعيت پايبندند كه چيزهاي درك شده در جهان را مي توان جسماني يا رواني دانست ، بسته به اينكه شخص به رابطه آنها با ساير امور در دنيا علاقه مند باشد يا به رابطه با ادراك كننده علاقه مند باشد. به عنوان مثال ، يك لكه قرمز روي ديوار از نظر وابستگي به ديوار و رنگدانه اي كه از آن ساخته شده ، فيزيكي است ، اما از آنجا كه قرمزي درك شده آن به عملكرد سيستم بينايي بستگي دارد ، ذهني است. برخلاف تئوري جنبه دوگانه ، مونيسم خنثي ماده اساسي تري را كه ذهن و بدن جنبه هاي آن دارند ، مطرح نمي كند.
متداول ترين مونيسم ها در قرن هاي 20 و 21 همه تغييرات فيزيكاليسم بوده اند. اين مواضع شامل رفتارگرايي ، نظريه هويت نوع ، مونيسم ناهنجار و كاركردگرايي است.
بسياري از فيلسوفان مدرن ذهن ، موضع فيزيكاليستي كاهشي يا غير كاهشي را اتخاذ مي كنند و با روشهاي مختلف خود مي گويند كه ذهن چيزي جدا از بدن نيست. اين رويكردها به ويژه در علوم تأثيرگذار بوده اند ، در زمينه هاي جامعه شناسي ، علوم كامپيوتر ، روانشناسي تكاملي و علوم اعصاب مختلف. با اين حال ، فيلسوفان ديگر موضعي غير فيزيكاليستي اتخاذ مي كنند كه اين تصور را كه ذهن يك ساختار كاملاً فيزيكي است به چالش مي كشد.
- چهارشنبه ۱۷ دی ۹۹ ۱۳:۰۹
- ۱۷ بازديد
- ۰ نظر